छे फारच उकडतंय हं ! असं म्हणून आपण हैराण झालेले असतो. शरीराप्रमाणे मन सुद्धा घामाने कोमेजून गेलेलं असतं. उन्हाचा जोर अंगाची चांगलीच लाही लाही करत असतो. एका थंडगार झुळूकेसाठी मन आतुरलेलं असतं...
आणि या सगळ्या वातावरणातली अस्वस्थता दूर करणारी, मनाची मरगळ पळवून लावणारी, झाडांबरोबर मनालाही हिरवाई देणारी ती पावसाची सर येते. सगळ्या हवेत नवाच उत्साह संचारतो. ट्रीपचे प्लान्स बनतात, घरातून कांदा भजीचे वास दरवळतात, पावसात भिजण्यासाठी मुल बाहेर पडतात आणि तिच्या मनात त्याचे विचार चालू होतात. तो पण हाच पाऊस बघत असेल ना? त्याला पण माझी आठवण होत असेल ना? भेटल्यावरही बोलायला वेळ होत नाही आणि कितीही बोललो तरी मन भरत नाही. या अशा चींब पावसात तरी धुंद होऊन तो भेटेल का? कोसळणाऱ्या पावसाने मुग्ध झालेली ती, त्याला भेटण्यासाठी आसुसते आणि म्हणते की...
परवा वाटलं निरोप देऊन सरळ तुला भेटायला यावं,
मनात साठलेलं खूप काही मोकळेपणानी बोलून घ्यावं.
परवा वाटलं मला भेटण्यासाठी तुही खूप वेडं व्हावसं,
नुसत्या डोळ्यांनीच मग न बोलता खूप काही मला द्यावसं.
परवा वाटलं दुर्गा मध्ये आपण गरमागरम कॉफी प्यावी,
वाफाळलेल्या कपात मग संध्याकाळ सगळी निघून जावी.
परवा वाटलं कोणाच्या नकळत आपण पुलावर भेटावं,
रुंजी घालणाऱ्या वारयानेही मग आपल्या कानाशी खेटाव.
परवा वाटलं बागेतल्या मऊ हिरवळीवरून तुझ्यासोबत चालावं,
तुझ्या खांद्यावर मान ठेवून शांतपणे बसावं,
आपला निवांतपणा पाहून मग काळानेही हसावं,
म्हणावं, परवा तुम्हाला पाहून वाटलं मी ही जरा थांबावं,
हे मंतरलेले क्षण असेच उरावेत, देवाला जरा सांगावं.
प्राजक्तावीरा चिंचोळकर
