पाऊलखुणा... कविता,लेख

छे फारच उकडतंय हं ! असं म्हणून आपण हैराण झालेले असतो. शरीराप्रमाणे मन सुद्धा घामाने कोमेजून गेलेलं असतं. उन्हाचा जोर अंगाची चांगलीच लाही लाही करत असतो. एका थंडगार झुळूकेसाठी मन आतुरलेलं असतं...

आणि या सगळ्या वातावरणातली अस्वस्थता दूर करणारी, मनाची मरगळ पळवून लावणारी, झाडांबरोबर मनालाही हिरवाई देणारी ती पावसाची सर येते. सगळ्या हवेत नवाच उत्साह संचारतो. ट्रीपचे प्लान्स बनतात, घरातून कांदा भजीचे वास दरवळतात, पावसात भिजण्यासाठी मुल बाहेर पडतात आणि तिच्या मनात त्याचे विचार चालू होतात. तो पण हाच पाऊस बघत असेल ना? त्याला पण माझी आठवण होत असेल ना? भेटल्यावरही बोलायला वेळ होत नाही आणि कितीही बोललो तरी मन भरत नाही. या अशा चींब पावसात तरी धुंद होऊन तो भेटेल का? कोसळणाऱ्या पावसाने मुग्ध झालेली ती, त्याला भेटण्यासाठी आसुसते आणि म्हणते की...

परवा वाटलं निरोप देऊन सरळ तुला भेटायला यावं,

मनात साठलेलं खूप काही मोकळेपणानी बोलून घ्यावं.

परवा वाटलं मला भेटण्यासाठी तुही खूप वेडं व्हावसं,

नुसत्या डोळ्यांनीच मग न बोलता खूप काही मला द्यावसं.

परवा वाटलं दुर्गा मध्ये आपण गरमागरम कॉफी प्यावी,

वाफाळलेल्या कपात मग संध्याकाळ सगळी निघून जावी.

परवा वाटलं कोणाच्या नकळत आपण पुलावर भेटावं,

रुंजी घालणाऱ्या वारयानेही मग आपल्या कानाशी खेटाव.

परवा वाटलं बागेतल्या मऊ हिरवळीवरून तुझ्यासोबत चालावं,

तुझ्या खांद्यावर मान ठेवून शांतपणे बसावं,

आपला निवांतपणा पाहून मग काळानेही हसावं,

म्हणावं, परवा तुम्हाला पाहून वाटलं मी ही जरा थांबावं,

      हे मंतरलेले क्षण असेच उरावेत, देवाला जरा सांगावं.  


प्रत्येक घटना, प्रत्येक नातं, प्रत्येक अनुभव...

एखादं गवताचं अलवार पातं...

हे सारं कधी हलकीशी झुळूक बनून येतं,

तर कधी सनसनाटी झंझावात

कधी आल्हाद म्हणून येतं,

तर कधी वावटळ होऊन जातं,

आणि या प्रत्येक पावलावर “बापूराया” तुझी मला सोबत असते.

कधी माझा जीवाभावाचा सखा बनून, तर कधी वडिलकीचं नातं जपत,

“बापूराया” तुझी मला साथ असते.

या सगळ्याच्या पाऊलखुणा उमटतात मनावर

आणि मग फडफडत रहातात कवितेची पानं...........


अश्याच काही कविता, काही लेख आणि बरच काही इथे वाचता येईल.

·         फक्त एक ओंजळ अजून...

आयुष्य जसं येईल तसं आपण जगत रहातो. शिक्षण, नोकरी, करियर, संसार यात पर गुरफटून जातो. पण एखाद्या हळव्या कातर क्षणी मात्र विचार येतो, हे असच मला जगायचं आहे का?रोजच्या धावपळीत, कामाच्या गडबडीत, performanceच्या ओझ्याखाली दबलेले आपण मग आयुश्यातले छोटे छोटे आनंदाचे क्षण हरवून बसतो. आणि मग वाटत कि,

फक्त एक ओंजळ अजून, अजून मला जगायचयं,

प्राजक्ताच्या फुलासारखं, मला अजून फुलायचयं.

लहानपणीचे लाड,कोउतुक सगळ लख्ख आठवतंय,

ते घर, अंगण, देऊळ, झोका आताही खुणावतंय.
त्याच अंगणात भान हरपून एकदा मला खेळायचयं

फक्त एक ओंजळ अजून, अजून मला जगायचयं,

शाळा, अभ्यास यात जीव अगदी रमून जायचा,

सगळी पानं हुक्माचीच, प्रत्येक हात आपलाच व्हायचा,

ति ढाल, बक्षिसं, मेडल्स एकदा मला जींकायचयं

फक्त एक ओंजळ अजून, अजून मला जगायचयं,

मोराचं एक मोरपीस मला, वहीत जपून ठेवायचय,

वेळेचं भान विसरून कोपऱ्यावर गप्पा मारत बसायचं,

उगीच फालतू जोक, कोडी, मला खदखदुन हसायचय,

फक्त एक ओंजळ अजून, अजून मला जगायचयं,

काम नसताना सहज कधी पिसाटासारखं हींडायचय,

वाहत्या पाण्यात पाय बुडवून, मनसोक्त दुंबायचय,

नवीन पिक्च्रर, नवीन नाटक एकन् एक पहायचं

फक्त एक ओंजळ अजून, अजून मला जगायचयं,

आनंदाची ही विधानं आता पुसट व्हायला लागलीत,

प्रत्येक दिवसाबरोबर नवे प्रश्न, वादळं यायला लागलीत.

अपयशाच्या गर्तेतून बाहेर मला पडायचयं

पाय घट्ट रोवून मला, जगाकडे पहायचयं

फक्त एक ओंजळ अजून, अजून मला जगायचयं,

प्राजक्ताच्या फुलासारखं, मला अजून फुलायचयं.


प्राजक्ता चिंचोलकर.