अधिवेशन २०११

हरी ओम

या वर्षी अधीवेशनाला बापूंच्या इच्छेने जायला मिळाले. खरच खूप छान वाटले. रोजच्या धबडग्यात आपल्या संवेदना किती बोथट होऊन जातात ना ! बापुना पुन्हा पुन्हा बघून, त्या साऱ्या संवेदना जागृत झाल्या. बाप्पा “नित्य नूतन” आहे म्हणजे नेमक काय हे मला समजल ! रोज बापूंना पाहून त्याच तीव्रतेने डोळ्यातून पाणी येत होतं. किती पाहू आणि किती नको अस होत होतं. खरच बापू किती हो प्रेम करता तुम्ही आमच्यावर!!!

पण समीरदादानी सांगितले तसे “आमच्या वागण्यात consistency हवी. बापूनी सांगितलेल्या साध्या साध्या गोष्टी आम्ही अगदी सहज विसरून जातो. त्यांच्या शब्दाची आमच्या लेखी हीच किंमत आहे का?” समीरदादांचं बोलणं ऐकून खूप अंतर्मुख झाले मी. मी बापूंकडे आल्यापासून ह्याने मला काय काय आणि किती किती दिले, याला गणतीच नाही. पण मग बापूनी सांगितलेल्या छोट्या छोट्या गोष्टी आमच्या जीवनाचा अविभाज्य घटक बनल्यात का? प्रश्नचिन्ह आहे...???

त्यावर समीरदादांनि उपायही छान सांगितला. जुना हिशोब मांडण्याऐवजी नवीन सुरुवात करा. इथून पुढे काय काय करायचं ते ठरवा. आणि खरच हे अधिवेशन म्हणजे नवी सुरुवातच झाली माझी. अधिवेशन संपता संपता रोज कमीत कमी कुठल्या गोष्टी व्हायला हव्यात याचे आम्ही ३-४ जणांनी मिळून संकल्प केले. ते आधीच सांगत नाही, पहिल्यादा आचरणात येउ दे.

पण रोज ठरवलेल्या गोष्टी पूर्ण होतयेत का नाही हे स्वतःच तपासून पहाण्यासाठी हा performance Monitoring Chart सगळ्यांना निश्चीत उपयोगी पडेल. तुम्हाला हवे तसे त्यात बदलही करता येतील. इथे उजव्या हाताला दिलेल्या प्रमाणे आपण स्वतालाच grade द्यायची. म्हणजे त्याचा chart बनत जातो. यात टाकलेल्या Activities मध्ये सुध्दा आपण बदल करू शकतो. हा Chart वापरून पहा आणि तुमचे feedback कळवा. Click on the link given below, in case you face any problem in opening it please convey, we will find some other solution.

https://docs.google.com/spreadsheet/ccc?key=0Ag26m4_iRloqdHZmVXVBR1BNcFFLU3VYUk1VMklTUkE

पाऊलखुणा... कविता,लेख

आत्ता ऑफिस मध्येच कामातून थोडी उसंत मिळाली म्हणून ऑफिसच्या बाल्कनी मध्ये बसले होते. समोर एक मोठ बदामाचं झाड होत आणि त्यावर २ खारी एकमेकींच्या मागे तुरुतुरु धावत होत्या.They were so innocent!!!! त्यांना बघून वाटलं की खर तर देवानी प्रत्येक माणसामध्ये हे निरागसतेचं बी पेरलं आहे पण माणूस हा innocence कुठे तरि हरवूनच बसतो. जीतका मोठा होतो तितकाच तो ruthless बनत जातो. त्यासाठी आपल्यातलं लहानपण कायम जपायला हवं.

लहानपण देगा देवा मुंगी साखरेचा रवा !!!!!!!!!!!!!

पाऊलखुणा... कविता,लेख

छे फारच उकडतंय हं ! असं म्हणून आपण हैराण झालेले असतो. शरीराप्रमाणे मन सुद्धा घामाने कोमेजून गेलेलं असतं. उन्हाचा जोर अंगाची चांगलीच लाही लाही करत असतो. एका थंडगार झुळूकेसाठी मन आतुरलेलं असतं...

आणि या सगळ्या वातावरणातली अस्वस्थता दूर करणारी, मनाची मरगळ पळवून लावणारी, झाडांबरोबर मनालाही हिरवाई देणारी ती पावसाची सर येते. सगळ्या हवेत नवाच उत्साह संचारतो. ट्रीपचे प्लान्स बनतात, घरातून कांदा भजीचे वास दरवळतात, पावसात भिजण्यासाठी मुल बाहेर पडतात आणि तिच्या मनात त्याचे विचार चालू होतात. तो पण हाच पाऊस बघत असेल ना? त्याला पण माझी आठवण होत असेल ना? भेटल्यावरही बोलायला वेळ होत नाही आणि कितीही बोललो तरी मन भरत नाही. या अशा चींब पावसात तरी धुंद होऊन तो भेटेल का? कोसळणाऱ्या पावसाने मुग्ध झालेली ती, त्याला भेटण्यासाठी आसुसते आणि म्हणते की...

परवा वाटलं निरोप देऊन सरळ तुला भेटायला यावं,

मनात साठलेलं खूप काही मोकळेपणानी बोलून घ्यावं.

परवा वाटलं मला भेटण्यासाठी तुही खूप वेडं व्हावसं,

नुसत्या डोळ्यांनीच मग न बोलता खूप काही मला द्यावसं.

परवा वाटलं दुर्गा मध्ये आपण गरमागरम कॉफी प्यावी,

वाफाळलेल्या कपात मग संध्याकाळ सगळी निघून जावी.

परवा वाटलं कोणाच्या नकळत आपण पुलावर भेटावं,

रुंजी घालणाऱ्या वारयानेही मग आपल्या कानाशी खेटाव.

परवा वाटलं बागेतल्या मऊ हिरवळीवरून तुझ्यासोबत चालावं,

तुझ्या खांद्यावर मान ठेवून शांतपणे बसावं,

आपला निवांतपणा पाहून मग काळानेही हसावं,

म्हणावं, परवा तुम्हाला पाहून वाटलं मी ही जरा थांबावं,

हे मंतरलेले क्षण असेच उरावेत, देवाला जरा सांगावं.

प्राजक्तावीरा चिंचोळकर

श्री वरदाचण्डीका प्रसन्नोत्सव: एक अद्भूत सोहळा

श्री हरीगुरुग्राम बांद्रा येथे संपन्न होत असणारा हा उत्सव. सदगुरु श्री अनिरुद्ध बापूंनी श्रद्धावान भक्तांना दिलेली एक पर्वणीच आहे.

अद्भूत आणि अनोखं वातावरण, स्टेजवरील प्रमुख देवतांच्या चेहऱ्यावरचं तेज, सहस्त्रचंडी यागाचे मन्त्रोचार, गंगामातेची मूर्ती, तिचा वाहता प्रवाह, सर्व श्रद्धावान मनोभावे करीत असणारं पूजन, “मातृवातसल्यविन्दान्म” ग्रंथाचे पठण आणि या सगळ्या आनंदावर कळस म्हणजे या भकतीगंगेतून फिरणारा माझा बापू.

बापूराया तुला बघितलं की मनात भावनांचा कल्लोळ उठतो...

बाप्पा तुझ्या दर्शनातून जो आनंद मिळतो, जे समाधान मिळतं

त्यला मी शब्दात कसं गुंफू?

एरवी सगळ्या गोष्टी शब्दात व्यक्त करण्यासाठी आपण धडपडतो,

पण या भावना, या संवेदना मात्र

कधीच शब्दात पकडता न येण्याजोग्या उत्कट असू देत...

हा सोहळा म्हणजे आनंदाचा महापूर आहे, जितकं भरून आपल्याला नेता येईल तेवढ न्यायचं. एक मात्र निश्चित या उत्सवात आलेला कोणीही कोरड्या हाताने नक्कीच परत जाणार नाही. येणारा प्रत्येक जण बाहेर पडतो तो या भक्तीगंगेत चींब भिजुनच...

--प्राजकतावीरा चिंचोळकर

बापू तुझ्या दर्शनाची लागली तहान . . . . . . .

बापूराया तुला बघितलं की मनात भावनांचा कल्लोळ उठतो...
किती वेळा, मी पडण्यापूर्वीच तू मला न समजता, उचलून घेतलस
माझे छोटे छोटे किती हट्ट तू पुरवलेस,
कधी तू सांगितलेलं ऐकण्यात चूक झालीच तर
“गधडयांनो” म्हणत तू आमचे कान पिळलेस,
आमचा हात तू घट्ट धरून ठेवलास.
बाप्पा तुझ्या दर्शनातून जो आनंद मिळतो, जे समाधान मिळतं
त्यला मी शब्दात कसं गुंफू?
एरवी सगळ्या गोष्टी शब्दात व्यक्त करण्यासाठी आपण धडपडतो,
पण या भावना, या संवेदना मात्र
कधीच शब्दात पकडता न येण्याजोग्या उत्कट असू देत...

कधी मुंबईला येऊन तुझे आणि मोठ्या आईचे दर्शन घेते असं झाल आहे......

---- प्राजक्ता वीरा

Dehu Tukaram Bij Seva- 2011

Dehu .... a place of Sant Tukaram - well known sant in Maharashtra. He lived here and taught people how to pray to god. He worshiped Lord Vitthal throughout his life. The day of Tukaram Bij is know as the day of his demise (Vaikunth Gaman). It is beleaved that the tree called Nandurgi shakes exactly as 12 am on this day. The 'Palakhi‘ travels from the Vitthal Mandir to Tukaram Mandir and back. Many people have taken part in it from many years. The temple here was constructed by his younger son Narayanbaba in 1723. We at Nigdi Kendra has performe seva of Crowd Managemnt & Line Control under AADM on Tukaram Bij Day. This is the news coverage by Sakal Pune News paper. Link of e-paper http://72.78.249.107/Sakal/22Mar2011/Normal/PuneCity/PunePctoday/index.htm

"Sasun Swachata Seva on 20-Feb-2011" Sakal News Paper, Pune

News in Sakal News paper - Pune regarding Sasun Swachata Seva

ससून रुग्णालय - अनिरुद्ध उपासना केंद्राच्या स्वयंसेवकांनी ससून रुग्णालयाचा कानाकोपरा रविवारी साफ केला. आपली ओळख विसरून स्वयंसेवक सफाईच्या कामात दंग झाले होते.

पुणे - कोणी डॉक्‍टर, कोणी कुशल सर्जन, कोणी अभियंता, कोणी प्राध्यापक, तर कोणी उच्चपदस्थ सरकारी अधिकारी; पण सर्वांनी हातात झाडू घेतले होते. एकवेळ स्वच्छता कर्मचारी जी घाण साफ करणार नाही, ती साफ करण्याचे काम मनापासून सुरू होते. आपल्या पदाचा, व्यवसायाचाही त्यांना विसर पडला होता. चार तासांच्या श्रमदानानंतर रुग्णालयाचे तीन मजले चकाचक झाल्यावरच त्यांनी झाडू खाली ठेवले.

ससून रुग्णालयातील गेल्या चार वर्षांपासून मोफत सेवा देणाऱ्या अनिरुद्ध उपासना केंद्राच्या स्वयंसेवकांनी रविवारी हा उपक्रम राबविला. इतर लोक "वीकएंड'ची मजा लुटत असताना उपासना केंद्राचे सुमारे सव्वाशे महिला व पुरुष कार्यकर्ते सफाईच्या कामात गुंतले होते. दर तीन महिन्यांनी अशी स्वच्छता मोहीम हाती घेण्यात येते. सफाईपूर्वी रुग्णालयाची पाहणी केली जाते. कोठे व काय सफाईची गरज आहे, याचा आढावा घेऊन आवश्‍यक ते साहित्य आणले जाते. वेगवेगळी पथके करून त्यांच्यावर जबाबदाऱ्या सोपविल्या जातात. जिन्यात साठलेला कचरा, पिचकाऱ्यांनी रंगलेले खांब, छताला चिकटलेली जळमटे, तंबाखू साठलेल्या खिडक्‍या पाणी मारून स्वच्छ धुतल्या जातात. रुग्ण आणि त्यांचे नातेवाईक या उपक्रमाकडे कुतूहलाने पाहत होते. कार्यकर्ते मात्र सेवा या भावनेतूनच काम करीत होते. विशेष म्हणजे, असे काम केले की लोकांना प्रसिद्ध हवी असते. आमची नावे छापा म्हणून पत्रकारांना विनंती केली जाते. येथे मात्र उलटाच प्रकार पाहायला मिळाला, आमची नावे छापू नका, अशीच सर्वजण विनंती करीत होते

The link to above news is :

1) http://72.78.249.107/Sakal/20Feb2011/Normal/PuneCity/page3.htm
2) http://72.78.249.107/Sakal/21Feb2011/Normal/PuneCity/Pune1Today/page3.htm

"Sagun-Nirgun" section of the daily Maharashtra Times

An article by Dr. Rajeev Karnik on how, in his own case, the power of bhakti made the impossible possible; published in "Sagun-Nirgun" section of the daily Maharashtra Times.

This anubhav is similar to the anubhav of Sai bhakta Shri Bhimaji Patil as mentioned in SaiSatCharit (by Hemadpant) Lesson 13 and stanza number 168 & 169


Anubhav of Bhimaji patil in summary :
Bhimaji Patil

One Bhimaji Patil of Narayanagaon, Taluka Junnar, Dist. Poona, suffered in the year 1909 A.D. from a severe and chronic chest-disease which ultimately developed into Tuberculosis. He tried all sorts of pathos (remedies), but to no effect. Losing all hopes, he ultimately prayed to God - "Oh Lord Narayana, help me now". It is a well known fact that, when our circumstances are well off, we do not remember God, but when calamities and adversities overtake us, we are reminded of Him, So Bhimaji now turned to God. It occurred to him that he should consult Mr. Nanasaheb Chandorkar, a great devotee of Sai Baba, in this respect. So he wrote to him a letter, giving all details of his malady, and asking for his opinion. In reply, Mr. Nanasaheb wrote to him that there was only one remedy left, and that was to have recourse to Sai Baba's Feet. Relying on Mr. Nanasaheb's advice, he made preparations for going to Shirdi. He was brought to Shirdi and taken to the Masjid, and placed before Sai Baba. Mr. Nanasaheb and Shama (Madhavrao Deshpande) were then present. Sai Baba pointed out that the disease was due to the previous evil karma, and was not at first disposed to interfere. But the patient cried out in despair that he was helpless, and sought refuge in Him, as He was his last hope, and prayed for mercy. Then Sai Baba's heart melted an He said, "Stay, cast off your anxiety, your sufferings have come to an end. However, oppressed and troubled one may be as soon as he steps into the Masjid, he is on the pathway to happiness. The Fakir here is very kind and He will cure the disease, and protect all with love and kindness." The patient vomitted blood every five minutes, but there wa no vomiting in the presence of Baba. From the time, Sai Baba uttered the words of hope and mercy, the malady took a favourable turn. Sai Baba asked him to stay in Bhimabai's house, which was not a convenient and healthy place, but Sai Baba's order had to be obeyed. While he was staying there, Sai Baba cured him by two dreams. In the first dream, he saw himself as a boy suffering the severe pain of a flogging, which he received for not reciting his 'Swami-poetry' lesson before his class-master.
In the second dream, some one caused him intense pain, and torture, by rolling a stone up and down over his chest. With the pain thus suffered in dream, his cure was complete, and he went home.
He then often came to Shirdi, gratefully remembering what Sai Baba did for him, and prostrated before Him. Sai Baba also did not expect anything from devotees, but grateful remembrance, unchanging faith and devotion.

People in the Maharashtra, always celebrate Satya-Narayana Puja in their homes every fortnight or month. But it was this Bhimaji Patil, who started a new Sai Satya-vrata Puja, instead of Satya-Narayana-vrata Puja, in his house, when he returned to his village.

This is similar to "Satya Datta Pujan" started by P.P. Sadguru Anirudhha Bapu.